Ateşin içine bir şey attığınızda, küllerin rengi dikkatinizi çekti mi hiç? Ateşe attığınız obje hangi renk olursa olsun, küllerin nasıl göründüğünü fark ettiniz mi? Yanan şey karışık renkli bir kumaş parçası da olsa, beyaz bir kâğıt da olsa geriye siyah külleri kalır.

Ne oldu bize? Neşemiz, gülüşlerimiz, sevinçlerimiz... Gözlerimizdeki şenliğimiz, hafif tebessümlerimiz... Sanki hiç gün doğmamış, hiç sabah olmamış gibi... Geçmemiş gibi içimizdeki gecenin koyuluğunun izi...

Kendi hayatında değişimi en çok arzulayanların yaptığı en büyük hatadır kendine iyi bakamamak. O mutsuz, huzursuz, güvensiz ve dertli hali ile o kadar bütünleşmiştir ki, bir türlü aynaya baktığında ondan başkasını göremez… Halbuki bunlar sırtında taşıdığı ve hayat enerjisini emen yüklerden başka bir şey değildir. O dertlendikçe, o şikayet ettikçe yükler daha da büyür, emdikleri enerji ile daha da gelişirler…

Ne zor iştir ait olmak… Bazen bir şehre, bazen bir eve, en çok da kendi kendine… Tam ait olduğumuzu hissettiğimiz anda Şehirden kaçıp kurtulasımız gelir. Tam alıştık derken, birden pılıyı pırtıyı toplayıp o evden çıkıp gitmek gelir insanın içinden.

Belki onun ağzından bunları duyamıyor olabilirsiniz, onun kaleminden hiç dökülmeyecek belki bu sözler ama bir evlat yetiştirmenin sorumluluğunu mutlaka siz de hissediyorsunuz omuzlarınızda… Onun bu mektubunda ilettiklerini gelin bir de madde madde sıralayalım, biraz daha açıklayalım isterseniz

Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki, insan dünyanın neresine giderse gitsin aradığı huzuru, mutluluğu, refahı ve zenginliği bulamıyor. Nereye gidersek gidelim, nereye kaçarsak kaçalım, her gittiğimiz yerde denizlerin bulandığını, nehirlerin kuruduğunu, ağaçların kesildiğini, doğanın kirlendiğini, toplumun bozulduğunu görüyoruz.

Hepimiz gündelik hayatın türlü çeşitli zorluklarından geçerek ilerliyoruz yarınlara. Yarına karşı beslediğimiz umutlarımız bazen öyle bir hal geliyor ki, küçücük, önemsiz ve gündelik bir dert sayesinde gizleniveriyor yüzümüzün arkasına. Yaşadığımız her talihsizlik, sanki hiçbir irademiz yokmuş gibi, hemen gelip yapışıyor varlığımıza. Aynaya baktığımızda kendimizi bir anda suratı asık ve gülümsemeyen birine dönüşmüş bir halde buluveriyoruz. 

Hepimiz bir yoldayız sanıyoruz. Oysa bazılarımız için yol çoktan bitmiştir hatta belki başlamamıştır. Çünkü arayacak bir şey yoktur bile, doğru tektir; o da kendi bildigidir. Bu yüzden bazılarımız için çok da yorulup anlatmaya; açıklama yapmaya izah etmeye gerek yoktur